wtorek, 5 sierpnia 2014

Króliczy tryptyk

Na żywo jest jaśniejsza, to aparat oczywiście wszystko psuje.

Pierwsza była Trusia, szary królik o bardzo mylącym imieniu, bo była wszystkim, tylko nie cichą trusią. Nieco złośliwa i potrafiąca wyrazić swoje zdanie, najczęściej poprzez prychanie i głośne szarpanie prętów klatki (nawet gdy była otwarta). Nie znosiła marchewki, za to rozsmakowała się w kablach. Potrafiła z uciechy fikać takie koziołki w powietrzu, że gdybym miała czym ją nagrywać, stałaby się hitem youtube'a. Mimo gburowatej powierzchowności, zawsze kiedy potrzebowałam pocieszenia, potulnie pozwalała się wziąć na ręce i głaskać. Została zabrana w młodym wieku przez wyjątkowo straszną przypadłość, i tym bardziej bolała mnie jej strata, ale choć życie miała krótkie, to radosne i pogodne.

Czarna farba usiłowała mnie zdenerwować i się marszczyć w zetknięciu z białą, ale katastrofy udało się uniknąć.


Manfred w języku leporydzkim z pewnością miałby na imię Koniczynek - od czarnej łaty na nosku w kształcie idealnej trzylistnej koniczyny. Nie wiem, od czego zacząć opis tego królika, tak wiele mogę o nim powiedzieć. Był moim najlepszym przyjacielem przez długich osiem lat. Był słodki i potulny jak - notabene - baranek, którego nie sposób było nie lubić. Nie przepadał za tymi szalonymi kicami (ang. binky), które lubią uprawiać króliki, swoją radość wolał okazywać poprzez bieganie po pokoju z nakrętką od słoika w pyszczku, ponynkując wesoło. Od tej zabawy wzięło się powiedzenie w mojej rodzinie: "zachrzania jak Manfred z nakrętką". Z ochotą wskakiwał na kolana i domagał się pieszczot, a jak tylko zobaczył wystawioną rękę, podbiegał i wsuwał pod nią łepek. Nic nie było w stanie wyprowadzić go z równowagi, nawet psa się nie bał, bo pamiętał czasy, kiedy był większy od niego. Po jednej z wizyt u weterynarza nawet przytulił się do roztrzęsionej Kajki i tak leżąc na tylnym siedzeniu wrócili do domu. Maniek pozostał radosny niemal do końca swoich dni. Nigdy go nie zapomnę.

Cholerna tubka złotej konturówki, najpierw tuż po otwarciu wypuściła niekończący się strumień, a jak udało mi się go powstrzymać, to przy malowaniu ciągle puszczała "pierdy" i linie nie są jednolite. :/

Puchacz aka Oczko, niebieskooki ninja. To urwis jakich mało, mieszanina niszczarki do tapet, ADHD i słodyczy. Malutki, okrąglutki (ale nie gruby) i słodziutki, jak kilo cukru z uszami. Niezależny jak kot i czujny jak chrabąszcz. W akcie najwyższej łaski pozwoli się pomiziać, najlepiej po karku, ale jak coś mu się nie spodoba i poczuje, że jego przestrzeń osobista została naruszona, śmiga pod łóżko i tam się nabzdycza i tupie z urazą. Stąd wzięło się jego inne przezwisko: Puchający w Ciemnościach. A kiedy już się upewni, że nikt mu nie zagraża (na przykład całusem), dostaje istnego kociokwiku: biega wte i nazad, wykonuje dziesięć piruetów w powietrzu, parkour na łóżku i ogólnie zaciesz totalny. Nie sposób go gdziekolwiek zamknąć, jeśli chce skądś uciec, to znajdzie sposób i ucieknie. Próbuje wskoczyć na wszystko, włącznie z dwumetrową szafą i ścianą. Uwielbia kartonowe pudełka i spanie na niebieskiej poduszce od kanapy - jeśli łóżko jest pościelone, odgarnia pierzynę i zajmuje swoje miejsce na podusze.

Tak się tryptyk prezentuje w całości, choć jeszcze niepowieszony.

Ostatnio miałam serię naprawdę koszmarnych snów o moich króliczkach Miałam tego szczerze dość. Postanowiłam temu zapobiec poprzez wyrażenie swoich myśli w twórczości. I tak powstał króliczy tryptyk, inspirowany stylem z prologu "Wodnikowego Wzgórza".

Tu miał być filmik, ale na youtubie nie ma zamieszczonego oryginalnego prologu w całości, which is a shame.

Każdy królik ma inną osobowość, więc każdy ma inny wzór łapek i esów floresów w tle. Złote końcówki uszu i ogonków miały mieć tylko te króliczki, których już ze mną nie ma, ale pomyślałam, że Puchacz nie może być osamotniony, no i w końcu wygląda tak majestatycznie. ^^ Na początku chciałam w ramach tła zrobić wspólną gałązkę gruszy (pod którą każdy z nich kicał latem), ale kompletnie nie umiałam tego zrobić tak, by wyszło ładnie, a nie chciałam na chama obrysowywać ze zdjęcia. Ssę, jeśli idzie o ornamenty i tego typu pierdolniki... ale tutaj po prostu MUSIAŁAM wszystko zrobić sama. Więc jest jak jest.

Jeszcze dziś powieszę wszystkie obrazki nad łóżkiem, żeby moje szczęśliwe króliczki strzegły moich snów. :)

4 komentarze:

  1. Malowanie na szkle to świetny sposób na kreatywne spędzanie czasu z dzieckiem.
    ---------------------------------------------------------------
    https://alltech-shop.eu/wiertnice

    OdpowiedzUsuń
  2. Malowanie na szkle to fascynująca technika, która pozwala tworzyć piękne i efektowne wzory na różnych przedmiotach, takich jak kieliszki, wazony czy talerze. Ta sztuka jest nie tylko twórcza, ale także funkcjonalna, dodając unikalny charakter i urok do naszego codziennego użytku.

    OdpowiedzUsuń